لحظه
ای آرام وقرار نداشت شبا نه
وبه قصد آوردن آب بیرون رفت مشکش را پرکرد بلند شد نگاهی
به اطراف انداخت، گویی راه را
گم کرده چاره ای نبود بایدراهی می شد اما هیچ وقت به مقصد نرسید
کم کم هوا روشن می شد ولی هیچکس ازماجرای دیشب خبرنداشت، چندی گذشت ،خبری
از اونشد حالا سالهاست، ازکوچه ای می گذریم که روی تا بلوی آن نوشته شده
جاویدالا اثر سید عباس ندیمی
قوانین و مقررات شرکت در جشنواره ملی وصال یار (مسابقه وبلاگ نویسی)
شرکت در این مسابقه محدودیت سنی ندارد.
این جشنواره در سطح ملی برگزار میشود
و هیچ محدودیتی در این زمینه ندارد.
وبلاگ هایی که قوانین زیر را نقض
نمایند در مرحله اول حذف شده و به دور
امتیازدهی راه نمی یابند
.
درج پیوند به سایت مسابقه و قرار دادن
پوستر مسابقه در وبلاگ الزامی میباشد
.
آثار ارسالی باید در موضوع جشنواره
باشد
.
هر فرد فقط میتواند یک وبلاگ را در
مسابقه شرکت داده
.
در هنگام ثبت نام میبایست مشخصات
حقیقی خود و نه مشخصات مستعار را وارد
نمائید
.
زمان ارسال آثار باید تا حداکثر آخرین
مهلت تعیین شده باشد و بدیهی است به
آثاری که پس از این تاریخ ارسال گردد
امتیازی تعلق نمی گیرد
.
وبلاگ ها هم بصورت گروهی و هم انفرادی
قابل ارائه و مدیریت هستند
.
نحوه داوری
به دلیل حجم بالای وبلاگ های شرکت
کننده در مسابقه، داوری وبلاگ ها در
دو مرحله انجام میگیرد.
در مرحله اول کلیه وبلاگ ها به صورت
کلی بررسی شده و وبلاگ هایی که هر یک
از قوانین جشنواره را نقض کرده یا
رعایت نکرده باشند از دور جشنواره حذف
میشوند و در دور دوم وبلاگ های
باقیمانده بر اساس معیار های داوری
امتیازدهی و رتبه بندی میشوند
.
قصد دارم در این یادداشت برخلاف رویه معمول و سبک‌های متداول گذشته از سر
واژه‌هایی که بیشتر برای خواننده ابهام می‌آفریند، دست بردارم و از مباحث
نظری و تحلیلی قدری فاصله بگیرم و با تو که زائر سرزمین نور و معراج مردان
بی‌ادعای این ملک هستی، ساده و خودمانی حرف بزنم. آری، می‌خواهم با تو
ساده‌تر از آب و زلال‌تر از باران زبان به سخن بگشایم، به شرط آن که دل
شفافت را که همچون آینه زنگاری به آن راه ندارد، با من همراه سازی.
روزی که آتش جنگ شعله کشید، تو نبودی و اگر در این سیاره نفس در نفس‌های
زندگی می‌آویختی،حجم نگاهت آنقدر کوچک بود که حتی نمی‌توانست لبخندهای
آغشته به عشق مادر را در درون گهواره کوچکت قاب بگیرد، اما جوانان آن روز
برای این که خیال نازکانه تو در غرش خمپاره‌ها و گلوله‌ها تَرَک بر ندارد،
جوانی شان را به جاده‌های پرخوف و خطر جنگ کشاندند. آنان عشق حقیقی را در
زیر شنی تانک‌ها تجربه کردند تا به ساکنان زمین بفهمانند که می‌توان عاشقی
پیشه کرد و به جاودانگی رسید. آری، تونبودی اما جوانان آن روز با تن به جنگ
تانک رفتند تا آرامش و آسایش تو در زیر چکمه‌های تجاوز پژمرده نشود.
جوانان آن روز در زیر بارش خمپاره‌ها، پایداری کردند تا زندگی تو پای دارِ
تجاوز دشمن جان نبازد و تبسم‌های کودکانه ات، نگاه شوق انگیزِ مادر را
بیاراید. جوانان آن روز، درشعله‌های بی‌رحم جنگ مظلومانه سوختند تا آینده
تو نسوزد. آنان فدا شدند تا شما باشید. آنان رفتند تا شما زندگی کنید. در
عملیاتی در یک کمین، پای یکی از بچه‌ها روی مین رفت، اگر او فریاد می‌زد،
عملیات لُو می‌رفت و چون دیگر نمی‌توانست جلوی فریادش را بگیرد، آنقدر
چفیه‌اش را در دهانش فرو کرد که خفه شد.
آنقدر بچه‌ها خفه شدند تا شما خفه نشوید و برای عدالت، ارزش‌ها و
آرمان‌هایی که آنها به خاطرش جان دادند، فریاد بزنید. حالا امروز من و تو
نباید بگذاریم صدای نسلی که برای استقلال، آزادی و آزادگی نسل‌های بعد از
خود قربانی شد، با جسمش خاک شود و این را هم بدانیم آنها که رفتند،
الگوهای تمام عیار ایمان و عشق و مردانگی بودند و این الگوهای ممتاز هم
فرازمینی نبودند که قابل دست یافتن نباشند. فهمیده و فهمیده‌های سیزده ساله
پشت همین میزها و نیمکت‌ها می‌نشستند و برمی‌خاستند، مانند من و تو نَفَس
می‌کشیدند؛ یادش بخیر، «غلامرضا علیزاده» جثه کوچکی داشت، نحیف و ضعیف، در
کلاس درس کنار خود من می‌نشست، روحی بزرگ داشت و من به جای فراگیری از معلم
از او درس می‌گرفتم، برای خدا درس می‌خواند، برای خدا می‌خندید و برای خدا
هم شانزدهمین بهار زندگی‌اش را در فروردین سال 66 در پشت خاکریزهای شلمچه،
به خون پیوند زد و جاودانه شد.
باز هم بگویم؛ «سیدمصطفی سلوکی»، (15ساله)، گاهی با درس کنار می‌آمد و
نمی‌آمد! اما نمراتش عالی بود، کمی هم شلوغ مدرسه بود، اما معرفت داشت و
مردانگی و فهمی که سالها از سنش بزرگتر می‌نمود!... و امروز سطر سطر
وصیتنامه آغشته به خون او دیوانی از عشق است و شعور که همه مدعیان را به
تأمل وا می‌دارد.
سفره سفر باز شده و هر یک از ما را نقطه‌ای از ایران و جهان فرا می‌خواند.
بر سر دوراهی هم قرار نداریم هر جا باصفاتر و خوش آب و هواتر باشد، چتر
مسافرت‌مان را بر پهنه‌اش می‌گسترانیم. ناگفته مشخص است که شمال و جنگل‌های
سرسبز آن و از همه مهم‌تر دریای خزر در نخستین گزینه‌های پیش روی ما قرار
خواهد گرفت. اگر هم استخوان‌هایمان کمی سنگین شده باشد، برای سبک‌تر
کردن‌شان سفری زیارتی به مشهد مقدس، شاهچراغ شیراز، قم و سایر مکان‌های
زیارتی در گزینه‌های پیش رو مطرح میشود. اگر وضع جیب خانواده هم با قیمت
تورهای سیاحتی خارج از کشور همخوانی داشته باشد، گزینه سفر به آن سوی مرزها
مورد توجه‌مان قرار میگیرد. در میان گزینه‌های پیشنهادی داخلی شاید اندک
نگاهی هم به سمت جنوب کشور بیندازیم که هم اکنون آب و هوای مطبوعی دارد و
سواحل خلیج فارس، قشم، کیش، اهواز و... چشمکی حواله‌مان می‌کند.
به طور کلی هر منطقه از ایران و جهان که جلویش تیک بزنیم، سفری را پیش رو
داریم که برایش تدارک خواهیم دید و دل‌مان را به دریا زده و به سمتش
می‌رویم. کوتاه و بلند بودن مدت سفرمان هم بسته به فاکتورهایی متغیر خواهد
بود که البته با میزان خوش گذراندن‌مان رابطه‌ای تنگاتنگ خواهد داشت. با
همه این حرف‌ها و گزینه‌ها و برنامه‌ریزی‌ها اما گاه مقصد سفر بدون در زدن
راهی خانه دل انسان میشود و او را با خود همراه می‌کند. سفر به مناطقی که
هنوز رنگ و بوی جنگ دارد و هنوز می‌توان با نسیم ایثار و شهادت همراه شد؛
سفر به مناطق عملیاتی جنوب کشور.
سفر به سرزمینی که به جای سر به هوا بودن و انتظار دیدن درختان سرسبز و
بوستان‌های پر گل و درخت باید سر به زیر باشی و منتظر رمل و خاک‌هایی که
بوی زندگی جاویدان می‌دهد.
سفری که مرا خواند تا در آستانه نوروز از پس دلمشغولی‌های روزمره زندگی
قدم به سرزمینی گذارم که هزاران نوجوان، جوان، میانسال و پیر، مرد و زن را
در سال‌هایی نه چندان دور در خود دیده بود؛ دیدن انسان‌هایی نه از جنس
آنانی که اکنون در کوچه‌های زندگی ماشینی هر روز نظاره می‌کنیم.تجربه‌ای که
برای من همنفس شدن با رزمندگان در پادگان دوکوهه، یادآوری عطش بچه‌های فکه
در میان رمل‌ها، در بغل گرفتن گلزار شهدای شلمچه، بوییدن خاک طلایی،
طلائیه و دیدار با خاکریزها و معبرهای دست نخورده شرهانی را در پی داشت.
نام پهلوان «سعید» برای قدیمی‌ها، بزرگان ورزش و
باستانی کاران، حکایت از نوجوان معصومی دارد که با سن کم‌اش، شهرت و آوازه
بسیار داشت.
سعید یکی از سرامدان و نخبگان ورزش باستانی بود. پیش
از انقلاب در سن هفت سالگی بازوبند پهلوانی گرفت و با عنوان پهلوان کوچولوی
پایتخت، وارد گود روزخانه شد، در حالی که ورود بچه‌ها به گود عرف نبود.
وقتی انقلاب شد تحت تأثیر کلام امام (ره) تصمیم گرفت به نشانه اعتراض به
پهلوی تا مدت‌ها وارد گود نشود. عکس‌هایی را که با سردمداران آن زمان داشت،
پاره کرد و نام خود را وارد لیست ورزشکاران معترض به پهلوی‌ها کرد.
در همان سن کم نه سالگی به زیارت امام (ره) رفت
و این دیدار او را از این رو به آن رو کرد. بعد‌ها در سال ۶۲ با دستکاری
شناسنامه‌اش در ۱۴ سالگی به جبهه رفت و در کنار دفاع از کشور درجبهه ورزش
باستانی را ترویج کرد. چه بسیار افرادی که می‌گفتند مگر جبهه گود زورخانه
است؟! اما او کاری کرد که این ورزش در پادگان دوکوهه نهادینه شود. صبح‌ها
رزمندگان جمع می‌شدند و ورزشکاران و باستانی کار‌ها به حرکات نرمشی
می‌پرداختند. روحیه رزمندگان با کارهای سعید بالا می‌رفت و نشاط به آنها
توانی دو چندان می‌بخشید.
بغضهای حقیر ما، روبهروی تصاویر گلگون شما سرریز میشود و راه را برای
کلام میبندد؛ با شما شقایقهایم. از شما چه باید گفت و چه باید نوشت؟
واژههای
خاکسترگونه ما، فقط بلدند روبهروی شما ضجه بزنند. اما کاش میدانستند که
یاد شما حرکت است؛ حرکتی برای بهبودی وضعِ «بودن». چه باید گفت که شما
حنجرههای خود را عبور دادید تا آن سوی مرزهای تکبیر، آن سوی مرزهای ندیدن؛
جایی که واژهای یافت نمیشود تا شما را با آن ستود. اصلاً شما که برای
تحسین برانگیزی قلمهای ما بوسه بر عطر پرواز نزدید!
هر روز و هر شب، خاکریزها، با اشکها و دعاهایتان گره میخورد.
شما، درشتناکی شب را با تکبیرهای فاتحانهتان درهم میشکستید و روزهای سنگر را سپیدتر از بالهای کبوتران میکردید.
ما ماندهایم و یاد شما
بدا
به حال ما، اگر یاد شما را زندگی ما قاب نگیرد. اینجا فراوانند داغهای
کمرشکن و زخمهایی که شما مرهمشان هستید؛ شما را میگویم که نگاهتان رفت و
در جهت قبله پروانهها خانه کرد.
وقتی دست نوشتههای شما خوانده میشود، در مییابیم که شما نام دیگر خورشیدید و قرابتی نزدیک با خود عشق دارید.
وقتی
وصیتنامههای شما را میخوانند، تازه میفهمیم چرا با عزم آخرین نفر از
شما، آسمان چمدان خود را بست و کوچید تا بر شرم خویش نیفزوده باشد. وقتی
عکس شما را در ذهن خویش ورق میزنیم، تازه میفهمیم که عکسهای تک تک شما
اشاره میکرده است به بهترین فصل حیات و ما غافل بودیم. حال ما ماندهایم و
دستانی که به دیوارههای قفس میخورد. ما ماندهایم و نام جاوید شما که از
لمس رهایی، خنده میزند. ما ماندهایم و موسم یاد شما که روزهای ما را
ترمیم می‌کند.
